Moje szarości.

Przeważnie jestem nudna. 

Nie dotykam świata poniżej zasad. Nie lubię zmian ani odpowiedzialności, trwam w pełnej statyczności do czasu obowiązku, nie mam wielu potrzeb ani wysokich ambicji, rysuję swój wizerunek prosty i przejrzysty. Nie skupiam się na detalach, pojmuję świat całokształtem, wnikam w niego głębiej z czystej ciekawości, ale nigdy za bardzo, nie lubię męczyć myśli wygrzebywaniem ze świata więcej niż obejmuje logika, logikę przeważnie zaczepiam o święty spokój i zdrowy rozsądek. Nie przywiązuję się do materii, nie lubię zamieszania, hałasu, tłoku, szybko męczę się ludźmi, szybko od nich uciekam, nie angażuję się w afery, nie szukam plotek, przeważnie milczę w sprawach błahych. Nie jestem duszą towarzystwa. Nikt nie lubi takich ludzi. Dlatego tak się mówi, że to złe i że, na boga, anty, nie narzekaj.

Ale ja przeważnie lubię swoje szarości.

Tylko czasami dopada mnie ta myśl i wówczas nadgarstki mi się trzęsą i nie mogę skupić myśli, czasami dopada mnie myśl, że jestem dla siebie w pewien sposób niewystarczająca. Że coś sobie odbieram i później będę ryczeć, bywa, że udaje mi się w to uwierzyć mocno i wówczas zrywam z siebie skórę byle szybko i naciągam nową, układam w głowie desperacki plan. Dopada mnie głód zmian, nagły i bolesny, rozpaczliwie rzucam się na rozmyte w głowie wizje, obieram ślepy kierunek, byle uciec od tej wersji siebie, która tak bardzo wydaje mi się teraz nieprawidłowa w moim własnym położeniu wobec świata. Nagle chcę się z siebie wyrwać jakby ciągły bezruch tego ciała ranił mnie gdzieś od środka, otwieram drzwi na oścież i chcę iść gdziekolwiek, biec w kierunku pierwszym lepszym, stać się czymś nowym, kimkolwiek innym, być kimś bardziej, być kimś więcej.

A potem jakoś do mnie dociera, że nie mogę być wszystkimi naraz, że nikt nie może i nie da się prowadzić życia tak, żeby nie tracić. Zdrapuję z paznokci niebieski lakier i zatapiam się w źrenice patrzące na mnie z lustra. Gdzie ty leziesz, anty? Kim ty jesteś? Kim ty możesz być do cholery jeżeli nie sobą?

Jestem nudna i z tym nigdy nie tonę. To mnie zawsze trzyma na powierzchni i w jednym kawałku, to sprawia, że oddycham swobodnie, unosząc się na tafli swojego świata, że nie muszę ciągle myśleć, nie muszę snuć planów ani podstępów, żeby to działało dalej. Zawsze działa. Utrzymuję się o własnych siłach, które wychodzą ze mnie. Z moich szarości, słabości, lęków, zapomnień. I zawsze wystarczają.

Plastikowe atrapy wielkich i silnych pożera selekcja naturalna. Sztuczny blask pochłania prawdziwe światło, topisz się w promieniach cudzej specjalności, to zawsze gdzieś tam wychodzi, prędzej czy później, szczerość zawsze broni się sama i sama sobie wystarcza. Wypompowuje się twoje dmuchane królestwo, ja wiem, że to boli, tak patrzeć i nie móc nic, ja wiem, ja rozumiem, że trudno tracić siebie, bo naprawdę bez wielu rzeczy można się obejść, ale nie bez własnej osoby.  Widzę jak umiera w tobie to, czego nigdy nie było, choć przecież tak długo, tak długo pracowałaś, żeby to ze sobą grało. Żeby wyglądało doskonale. Tylko że my wiemy obie, że nic co sztuczne nie jest do końca trwałe.

Wierzę, że gdzieś tam zawsze mamy odpowiednią wersję siebie. I ona zawsze będzie działać.

***

Mam do tego posta dość mieszane uczucia, ale puszczam go. Niech poleży na blogu, najwyżej usunę. Myślę, że chodzi o jakiś smutny klimat między wierszami. Ale ja naprawdę starałam się, żeby to nie było tak, że ja narzekam. Enjoy.